معرفی ارتودنسی
ارتودنسی (orthodontics) یا Dentofacial Orthopedics یکی از شاخه های تخصصی دندانپزشکی است که هدف آن اصلاح وضعیت قرارگیری دندان ها و موقعیت فک بالا و پایین نسبت به یکدیگر است به گونه ای که در نهایت، اکلوژن ایجاد شده، زیبا، دارای عملکرد مطلوب (functional) و با ثبات باشد. در طول درمان های ارتودنسی برای مرتب کردن دندان ها و یا اصلاح الگوی رشد فکین از دستگاه های ثابت و یا متحرک استفاده می شود. دستگاه های متحرک ارتودنسی که قابلیت خارج کردن آنها از دهان توسط بیمار وجود دارد، برای ایجاد حرکات دندانی محدود مورد استفاده قرار می گیرند ولی در عین حال در سنین پایین می توانند روابط نامطلوب فکی را اصلاح نمایند. کاری که پس از بلوغ تنها با جراحی فک امکان پذیر است. از دستگاه های ثابت ارتودنسی برای ایجاد حرکات دندانی وسیع استفاده می شود. دوره درمان با این وسایل که به دندان ها متصل می شوند و بیمار نمی تواند آنها را از دهان خود خارج کند، طولانی تر و به طور میانگین 2 تا 3 سال است.
در طول دوره 6 ساله آموزش دندانپزشکی عمومی، با ارائه 3 واحد تئوری و 4 واحد عملی (دو ترم پری کلینیک و دو ترم کلینیک)، دانشجویان با اصول تشخیص و طراحی درمان های ارتودنسی آشنا شده و مهارت های لازم برای ساخت و کنترل دستگاه های متحرک ارتودنسی را به طور کامل کسب می نمایند. به دلیل ماهیت طولانی مدت درمان با دستگاه های ثابت ارتودنسی، آموزش های مربوطه در دوره عمومی دندانپزشکی گنجانده نشده است.
استفاده از تکنولوژی های جدید در تشخیص و طراحی درمان ارتودنسی و نیز به کار بستن پیشرفت های مهندسی در طراحی و ساخت دستگاه های ارتودنسی، این رشته را به یکی از پویاترین شاخه های دندانپزشکی در طول سال های اخیر تبدیل ساخته است تا دندانپزشکان بتوانند در زمان کوتاه تر و با کمترین عوارض لبخندی زیبا را به بیماران خود هدیه کنند.